ახლო არს პოეზიის თეატრი

(გორის თეატრის გალაკტიონური სპექტაკლის კვალზე)

ამ ყაიდის დადგმები მაინც განსაკუთრებით მიხარებს გულს.

ამ ყაიდისა:

ლექსების ირგვლივ შემოქსოვილი ხან უფრო მკრთალი და ხანაც უფრო მკვეთრი ქარგით.

განსაკუთრებით კი იმიტომ:

სულ უფრო ახლოვდება დღე პოეზიის თეატრის დაარსებისა

ანუ

ახდენა გალაკტიონ ტაბიძის ოცნებისა, პროფესიით თეატრის რეჟისორი მთელი ცხოვრება რომ ნატრობდა:

ისე როგორ მოვკვდები, პოეზიის თეატრის დაარსებასა და პირველი სპექტაკლის დადგამს ვერ მოვესწროო.

პირველ სპექტაკლად ცხადია თავისი ლექსების თეატრალიზებული წარმოდგენა ესახებოდა.

ნეტა როგორი იქნებოდა ის დადგმა:

რომელ ლექსებს შეარჩევდა, როგორ შეჰკრავდა, რომელ მსახიობებს მოიწვევდა, როგორ მიზანსცენებს მოიფიქრებდა, რომელ მელოდიებს გამოძებნიდა?

აღუსრულებელი დარჩებოდა ის ჩანაფიქრი, მაგრამ ის ოცნება რატომღა უნდა იყოს სადღაც ჩაკარგული?

და დაე ყოველმა ამ ყაიდის სპექტაკლმა შეგვახსენოს პოეზიის თეატრის დაფუძნების აუცილებლობა.

თანაც:

რომ აღარ გვეგვიანება.

ამ ყაიდისა:

ამჯერად გორის დრამატულ თეატრში დადგმული სპექტაკლი რომ შეგვახსენებდა ძალუმად მის საჭიროებას, მაყურებლით გადაჭედილ დარბაზში ოვაციაში გადაზრდილი ტაშით რომ შეეგებებოდა მოვლინებას გალაკტიონზე დადგმული სპექტაკლისა:

„მე მოვალ - სიზმარი“.

სცენარის მომზადება გიორგი ლობჟანიძეს რომ დაევალებოდა, გალაკტიონის სულიერ მემკვიდრეს, და კიდეც აქცევდა პოეტის ლექსებისა და ოლღა ოკუჯავასთან გაგზავნილი ბარათებიდან ამონარიდებს სიყვარულის საგალობლად და პოეზიის ზეიმად თავისი დრამატიზმითაც, იდუმალებითაც და მომხიბვლელობითაც, მართლაც რომ ფოიერვერკად.

ამ რანგის სცენარი შესაფერისი შთაგონებით აღავსებდა რეჟისორს ნიკოლოზ ჰაინე-შველიძეს, სცენაზე დიდი და ღრმა განცდების მოწმენიც და თანამონაწილენიც გავეხადეთ და გალაკტიონური სულიც ხელშესახებად მოეტანა.

რასაკვირველია ეს ყოველივე ამაო მცდელობად დარჩებოდა, რომ არა:

მაკა შალიკაშვილისა

და

დავით დარჩიას

ჰარმონიულად შეკრული დუეტი, შესანიშნავი ხორცშესხმა სცენარისტისა და რეჟისორის ჩანაფიქრისა, მეტყველების იმ შემძვრელი ტემბრითა და მოდულაციებით, რაც ნაკლებ მოგვესმის სცენიდან და სასიცოცხლოა სპექტაკლებისათვის - სიტყვა ბოლომდე მოდიოდეს მაყურებლამდე, სიტყვა - თეატრის გულისგული, სანახაობა მის ირგვლივ რომ უნდა იქსოვებოდეს.

ესეც მოხდენილი აკორდი აღმოჩნდებოდა:

როდესაც მაყურებელი არადაარ უშვებდა სცენიდან მსახიობებს და ბისზე გამოიხმობდა, მაკა შალიკაშვილი თავის მადლიერებას იმით გამოხატავდა, რომ:

კიდევ ერთ ლექსს წაიკითხავდა გალაკტიონისა, მას უკვე უშუალოდ ასეთი დახვეწილი გემოვნების მაყურებლისათვის მიძღვნილს, ნამდვილი ხელოვნების დამფასებლის, ერთხელ კიდევ რომ დაგვარწმუნებდა, რარიგ სწყურია ხალხს პოეტური სიტყვის მოსმენა სცენიდან, ჭეშმარიტი, დიდებული პოეტური სიტყვის.

ახლო არს გაზაფხული - ყოველწამს შეგვაგონებს მაცხოვარი.

და ახლო არს პოეზიის თეატრის დაარსებაც, რაც მხოლოდ ოცნებად კი აღარ ითქმის, არამედ საქართველოს პარლამენტის კულტურის კომიტეტი უშუალოდაა ჩართული ამ წამოწყებაში:

გალაკტიონური სწრაფვის აღსრულებაში!..

არც შესაფერისი სცენარისტები გვეყოლება საძებარი, არც რეჟისორები და არც მსახიობები.

მაყურებელი ხომ გვყავს და გვყავს პოეზიის დღესასწაულს დანატრული, მოწყურებული და სულითა და გულით მომლოდინე...
როსტომ ჩხეიძე 17 მაისი, 2023

338020633 1329270817803540 4488877595045624212 n