English (UK) დაუძახე, შენ ოღონდ დაუძახე!
დაუძახე, შენ ოღონდ დაუძახე!
(გორის თეატრი ახალი სეზონის წინაშე)
„არტანუჯი“ კიდევ ერთ კარგ სერიას რომ წამოიწყებდა წლების წინათ: „თანამედროვე დრამატურგია“ - თანადროულ ირანულ დრამატურგიასაც დაეთმობოდა ერთი წიგნი, გიორგი ლობჟანიძე ჩვეული ხელოვნებით რომ აქცევდა ქართული მწერლობის კუთვნილებად.
და ამ კრებულის გაცნობა მათქმევინებდა ტელეკომპანია „ერთსულოვნების“ ეთერიდან, დილის გადაცემის ლიტერატურულ მიმოხილვაში:
ისე როგორ იქნება, ადრე თუ გვიან რომელიმე რეჟისორმა რომ ხელი არ მოჰკიდოს რომელიმე ნიმუშს - მეთქი.
და აი ნიკო ჰაინე-შველიძეს უნდა მიენიჭებინა სცენური სიცოცხლე ამირ დეჟაქამის პიესისათვის „დაუძახე, ბროწეულო, პურის თავთავო!“
და ეს უნდა მომხდარიყო გორის თეატრის კედლებში, თეატრისა, რომლის არსებობაც 177 წელს უკვე მოითვლის და ისეთი დიდებული სახელებითაც დამშვენებულა ეს ისტორია, ქართული კულტურის საგანძური უიმათოდ წარმოუდგენელი რომ გახლავთ:
გიორგი ერისთავი თუ ივანე მაჩაბელი, ნიკო ლომოური თუ სოფრომ მგალობლიშვილი, ვასილ ყუშიტაშვილი თუ ლილი იოსელიანი...
უამრავი შესანიშნავი დადგმა ახსოვს გორს, რომლის მაყურებელიც ყოველთვის განთქმულიყო თავისი გემოვნებითა და დახვეწილობით და სწორედ მათი არსებობა განსაზღვრავდა ამ თეატრის მაღალ დონეს, ქალაქის კულტურულ და საზოგადოებრივ ცხოვრებაზე სასიკეთო ზეგავლენას რომ ახდენდა.
ეს არის მართლაც დიდი ისტორია, რომელსაც უსათუოდ გამოუჩნდება თავისი შესაფერისი მემატიანე, მარცვალ-მარცვალ და ნაბიჯ-ნაბიჯ რომ აღნუსხავს გორის თეატრის სულიერ მონაპოვარს, რომელსაც კვლავდაკვლავაც მიემატება მნიშვნელოვანი სპექტაკლები, ხოლო ამა წლის 2 ოქტომბერს 178-ე სეზონის გახსნა ამირ დეჟაქამის პიესას უნდა ედო თავს, და მსახიობებს: გიორგი გოგუაძესა და კახა ბერიძეს - ასე ცოცხლად, ასე ექსპრესიულად უნდა მოეტანათ მაყურებლამდე სინათლისაკენ გამყივარი ძახილი მარტოდშთენილი ადამიანისა, რომელიც არ ურიგდება ტრაგიკულ რეალობას და მისგან გაღწევას ლამობს.
და კიდევ ერთხელ უნდა დავრწმუნებულიყავით, რომ:
თეატრი მარტოდენ გარეგნული სანახაობა არ არის და სიტყვას უნდა ენიჭებოდეს თავისი განსაკუთრებული მნიშვნელობა, სიტყვა უნდა იყოლიებდეს მაყურებელს, სიტყვა უნდა ეღვრებოდეს სულის ამაფორიაქებლადაც და სიცილის მომგვრელადაც, სიტყვა უნდა წვდებოდეს გულისგულში და ამახსოვრებინებდეს თავს.
თავანკარა, მადლიანი, მუხლადი და ბედაური სიტყვა!
ეს სიტყვა მოსდგამს გორსა და ქართლს, ეს სიტყვა მოსდგამს ქსნის, ლიახვისა და ფრონეს ხეობებს.
და გიორგი ლობჟანიძეს ფრონეს ხეობიდან რომ გამოჰყოლია ეს მადლი სიტყვისა, ირანელ დრამატურგსაც ისეთი შთამბეჭდავი ქართულით აალაპარაკებდა, შეგეხარბება!..
და ეს მადლია, მსახიობები ასე ბუნებრივად, ასე ძალდაუტანებლად რომ გადმოღვრიდნენ სცენიდან და ამ ახალი სეზონის სულისკვეთებასაც ამთავითვე მიგვანიშნებდნენ.
სიტყვის ძალისა და განსაკუთრებულობის შეგრძნებაა, მთავარ რეჟისორს ლიტერატურის პოპულარიზაციაც რომ განუზრახავს და სპექტაკლამდე რამდენიმე პროექტის ზოგად შინაარსს გააცნობდნენ მაყურებელს, პოეზიის თეატრის დაფუძნებასაც რომ აპირებენ და ბავშვებისთვისაც კიდევ ცალკე ამზადებენ სტუდიასა და დადგმებს...
ამ ყოველივეს ხორცშესხმის მხილველნი თანდათან უნდა გავხდეთ, და ნიშანდობლივია, რომ:
ნიკო ჰაინე-შველიძე გიორგი ლობჟანიძესაც ამოიყენებდა გვერდით, როგორც სალიტერატურო ნაწილის გამგეს, რომელიც უკვე ისე მოერგებოდა და გაუშინაურდებოდა იქაურობასაც და ქალაქსაც, რომ სიტყვით გამოსვლისას იმასაც იტყოდა:
ჩვენ, გორელებიო...
თუმც... რამ გაყო ნაბახტევი, ხაშური და გორი, როგორც არ გაიყოფა ფრონესა და ლიახვის ხეობები.
***
ადამიანის ძახილი კი ვითომ უმწეოა და ამაოდ იკარგება გულგრილ სივრცეში?
ეს გარეგნულად, თორემ სპექტაკლი სწორედ საპირისპიროს შეგაგონებს, თუკი მის სიღრმეს ჯეროვნად ჩაწვდები და გამჭვირვალე ქვეტექსტებსაც მიუხვდები.
შენ დაუძახე და... კიდეც ამოიზიდება:
ბროწეული, პურის თავთავი!..
დაუძახე, შენ ოღონდ დაუძახე... როსტომ ჩხეიძე 3 ოქტომბერი, 2022
